Jedzenie ma znaczenie.

Często mówi się, że jesteśmy tym, co jemy. To sama prawda. Powiem więcej: całe nasze życie dałoby się zdefiniować poprzez jedzenie. Rozpatrujemy wielkie idee, odkrywamy wynalazki, doznajemy wzniosłych uczuć, przeżywamy ogromne radości i druzgocące dramaty. Ktoś może stwierdzić, że w obliczu takich kwestii jedzenie ma znaczenie drugorzędne. Nic bardziej mylnego! Prędzej czy później wszystkie rozmyślania o ideach, patetyczne miłosne słowa czy kłótnie przerywa burczenie w brzuchu.

Aby żyć, trzeba jeść. Truizm? Być może, ale przecież każdy z truizmów zawiera w sobie prawdę. Co więcej, całe nasze życie można opowiedzieć przez jedzenie. Zwykle – paradoksalnie – pomijamy ten aspekt,

Tak to natura obmyśliła, że już będąc w łonie matki odżywiamy się. Gdy przychodzimy na świat, karmi się nas mlekiem z matczynej piersi. Częstym elementem dzieciństwa jest grymaszenie przy jedzeniu (pamiętacie określenie „Tadek-niejadek” niebezzasadnie nadawane dzieciom, które nie chciały jeść?), ale też odkrywanie nowych smaków przy okazji rozmaitych dziecięcych aktywności (obiady serwowane w przedszkolu, gałki lodów przynoszące miłą ochłodę w upalne wakacyjne dni, puszysta, słodka wata cukrowa nieodzowna w wesołym miasteczku). A szkoła? Cóż, to nie tylko sprawdziany, oceny, płócienne worki z butami zmiennymi czy ławki, w których trzeba wytrzymać całe czterdzieści pięć minut do upragnionej przerwy. To również pożywne drugie śniadanie troskliwie pakowane w papier śniadaniowy (ewentualnie drobne monety w kieszeni, które można zamienić na batoniki czy slodki napoj w szkolnym sklepiku).

Gdy dorastamy i nadchodzi czas randek, często lądujemy w kinach, pubach, kawiarniach czy restauracjach – i znów towarzyszy nam jedzenie. A to w formie popcornu, z którym oglądanie filmu na wielkim ekranie staje się jeszcze przyjemniejsze, a to jako przegryzka do (często jeszcze wtedy zakazanego) piwa, a to wreszcie jako słodkie czekoladowe ciastko czy wykwintne danie przyniesione przez eleganckiego kelnera jako wstęp do dalszej części wieczoru. Zdarza się, że po latach zwykle pamięta się tytuł filmu, utwory płynące z barowej szafy grającej lub nazwę ulicy, przy której stała cukiernia, a rzadko to, co akurat jedliśmy!

Tak właśnie to się ciągnie – urodziny nie ograniczają się do prezentów – to zazwyczaj także poczęstunek. Święta Bożego Narodzenia poza śniegiem niosą ze sobą również karpia i szereg tradycyjnych potraw. Wszelkie spotkania wiążą się z jedzeniem („- Częstujcie się”, „- Czego się napijesz?”, „- Jeszcze herbaty? A może kawy?”). Ślub to nie tylko ołtarz, biały welon, weselna potańcówka, ale także tort, którego pierwszy kawałek tradycyjnie odkrawa para młoda. Ciąża wiąże się często ze wzmożonym apetytem i osobliwymi zachciankami jedzeniowymi. Nawet czyjś pogrzeb to obok rozpaczy i łez – barszcz czy rosół podany na stypie. Niektórzy członkowie rodziny często są wspominani przez pryzmat swoich kulinarnych sukcesów („- Nikt nie robił takich pierogów jak babcia”, „- Moja mama świetnie doprawia pomidory, nikt jej nie dorówna”, „- Desery cioci są kaloryczne, ale za to jakie pyszne!”) bądź kuchennych wpadek („- Pamiętasz jak się pomyliłaś i dodałaś do ciasta soli zamiast cukru?”, „- I zrobił sałatkę z niełuskanym słonecznikiem!”, „- Okazało się, że rosół się skwasił”).

Tak, każdą historię z naszego życia (zwyczajną, dramatyczną, komiczną, romantyczną) dałoby się opowiedzieć poprzez jedzenie. Wszak ono towarzyszy nam każdego dnia.

Jako dziecko spozywalam mięso, nie będę ukrywała, że było inaczej (choć jednocześnie mięso nigdy szczególnie mi nie smakowało). Moja kochana mama wystawała w długich kolejkach, aby zdobyć dla mnie parówki czy wędlinę – kierowała nią miłość i troska. Uśmiech z jakim podawała mi śniadanie, pamiętam bardzo dobrze. Te wspólne codzienne rodzinne śniadania – owoc wysiłków, trosk i miłości – należały do najpiękniejszych chwil mojego dzieciństwa. I nawet kiedy dzisiaj zdaję sobie sprawę, w jakich to wszystko odbywało się dekoracjach, nie mam żalu ani do siebie, ani do rodziców. To były trudne lata, szynka czy kiełbasa stanowiły prawdziwy rarytas – nikt nie myślał o martwych zwierzętach, wegetarianizm zdawał się pojęciem abstrakcyjnym.

Jednak nie wszystko, co widziałam, przyjmowałam biernie. Kiedyś byłam świadkiem tego, jak moja ciotka zabija koguta, aby przygotować dla mnie rosół. Patrzyłam, jak nóż błyszczy w ręku ciotki, słyszałam pełen przerażenia krzyk zarzynanego ptaka. Głowa koguta potoczyła się po zalanym krwią klepisku i znieruchomiała. Gdy było po wszystkim, ciocia jak gdyby nigdy nic umyła ręce i wróciła do picia kawy. Oczywiście zjadłam przyrządzony przez nią rosół – byłam tylko kilkuletnim dzieckiem, jak mogłam się sprzeciwić? – ale zastanawiałam się, dlaczego to biedne stworzenie musiało zginąć, abym ja dostała obiad? Wydawało mi się to niewłaściwe – ale dopiero kilka lat później umiałam określić swoje uczucia, znaleźć ich przyczynę. Sprzeciwiałam się cierpieniu zwierząt. Nie chciałam być za nie odpowiedzialna – choćby pośrednio.

Dzieciństwo to były również święta wielkanocne czy bożonarodzeniowe. Czas magiczny? Na pewno! Tak jak w wielu polskich domach i u nas stała przystrojona bombkami i cukierkami choinka z prezentami umieszczonymi w cieniu pachnących, zielonych igiełek. Wśród tradycyjnych potraw na stole królował znakomicie przyrządzony karp. Wspaniały, choć nieco sentymentalny obrazek, prawda? Jakże powszechny! Rodzina modli się wspólnie, łamie opłatkiem, zasiada do stołu, chwali kolejne dania, wymienia prezentami. A wszystko poprzedza zabicie karpia (tego samego, który wcześniej często pływa w wannie ku uciesze dzieci!). Ojciec rodziny chwyta za młotek, ogłusza wyrywającą się śliską rybę, a w końcu odcina jej głowę ostrym nożem. Nie zaprzeczę – u mnie w domu również tak to wyglądało. Tata brał to zadanie na siebie – a my z mamą i siostrą zamykałyśmy drzwi łazienki, aby tego nie widzieć). Krew się wyciera, wannę spłukuje, a niedługo później można się delektować smakiem doskonale przyrządzonej ryby. I życzyć sobie nawzajem szczęścia oraz długich lat życia. Cóż, jednego i drugiego zabrakło karpiowi.

Przechodząc na weganizm, chciałam tylko sprzeciwić się zabijaniu zwierząt, jeść bez wyrzutów sumienia. A jednak moja decyzja wywołała powszechne zdumienie. Ludzie uważali to za dziwactwo, powtarzali, że swoim dzieciom nie pozwoliliby na takie wybryki. Jednocześnie  z chęcią kupowali im tłuste chipsy, kaloryczną czekoladę i niszczące zęby napoje gazowane. Zadawali pytania i wysuwali stwierdzenia, z którymi większość wegan musi się ciągle borykać:

- To co ty będziesz jadła? – ciekawili się, jakby jadłospis musiał się składać wyłącznie z mięsa.

- A ile tracisz, rezygnując z mięsa! – wzdychali, a ja wcale nie tęskniłam za hamburgerem z McDonalda, nie wiadomo czym faszerowanym kurczakiem czy mielonką o niewiadomym składzie.

- Ale ryby oczywiście jesz? – zakładali, jakby ryba to nie było mięso (a wcześniej – żywe zwierzę).

- Wszyscy jedzą mięso – zwracali uwagę, jakby to, że coś robią wszyscy, z góry miało być dobre.

- Mięso jest zdrowe, ma dużo białka, witamin i żelaza – powtarzali, a większość z nich nie umiałaby wyjaśnić, jakie witaminy zawierają zabite zwierzęta, co daje białko i co to właściwie jest to żelazo.

- Bez mięsa nie można żyć. Zobaczysz sama – przekonywali mnie ci, którzy sami nigdy nie byli na diecie wegetariańskiej.

- Nie jemy zwierząt tylko mięso – ten argument może wydawać się śmieszny, ale przekonanie to dość powszechne. Często zapomina się o tym, że szynka, kabanos czy kotlet schabowy to nic innego jak przetworzone części zwierząt.

Dziś weganizm jest dużo bardziej powszechny, ale kiedy ja stawiałam pierwsze kroki na bezmięsnej diecie, wciąż spotykałam się z niezrozumieniem i kpiącymi uśmieszkami. Ludzie – wychowani tak jak ja na obiadach, których mięso było głównym elementem, a jarzyna smętnym dodatkiem – brali mnie za dziwaczkę.

Dzisiaj juz sie nie denerwuje, kiedy ktos  nazywa mnie „nie z tego swiata”.

Fajnie jest byc „odmiencem”

Cudownego wieczoru Wam zycze.

Wasza Witarianka.

Afirmacja na najblizsze dni:

Jestem zrodlem swojego bogactwa

Wszystko co tworze przynosi mi spelnienie

Tagi: raw food , surowa dieta , surowe jedzenie , weganizm